W listopadowe wieczory, kiedy to w różnych polskich klubach literackich organizowane są wieczory wspomnień o tych, co odeszli, warto w zadumie i refleksji, poświęcić kilka chwil Sue Ryder. W warszawskim Towarzystwie Literackim „Nostalgia”, urządzono wieczór wspomnień dla tej wielkiej Brytyjki, która poświęciła cześć swojego życia służąc Polsce i Polakom.
Działaczka charytatywna
Margaret Susan Ryder, urodziła się dnia 3 lipca 1923 roku w Leeds. Zmarła natomiast w dniu 2 listopada 2000 roku, w Bury St Edmunds w hrabstwie Suffolk w Anglii. Sue była oddaną do granic działaczką charytatywną, która nigdy nie ominęła potrzebującej pomocy osoby. Podczas działań II wojny światowej, Sue służyła w tajnej formacji armii brytyjskiej, która nosiła nazwę Special Operations Executive. Formacja ta zajmowała się dywersją i wspieraniem ruchu oporu w okupowanej Europie. Sue organizowała kartony papierosów, bandaże oraz konserwowaną żywność, którą starała się dostarczać na aliancki front, jak również dostarczała ją ubogim cywilom. Dla niej nie ważne było pochodzenie osoby potrzebującej pomocy, wszystkich uważała za dzieci Boże.
Par Wielkiej Brytanii
Do końca życia Ryder kierowała założoną przez siebie międzynarodową fundacją charytatywną, nazwaną od swojego imienia „Sue Ryder”. Piastowała ona tytuł para Wielkiej Brytanii. Jak podają roczniki przedwojennej Warszawy, gdy Sue chodziła do Benenden School, już wtedy zwracała uwagę na biedniejsze koleżanki. Starała się im pomóc, często dzieląc się swoim kieszonkowym. Podczas Świąt Bożego Narodzenia, ze swoich zaoszczędzonych groszy, robiła koleżankom paczki z ciepłymi pończochami i orzechową czekoladą. Po wybuchu wojny, w wieku 16 lat wstąpiła jako ochotniczka do pomocniczej służby wojskowej kobiet. Wkrótce została przeniesiona do polskiej sekcji w Kierownictwie Operacji Specjalnych, gdzie służyła do końca wojny. Jej zadaniem było zapewnienie opieki polskim cichociemnym, którzy zrzucani byli z brytyjskich transportów samolotowych. Sue odwoziła polskich oficerów na lotnisko, skąd wylatywali na swoje misje w całej Europie. W roku 1943 została wysłana do Tunezji, a stamtąd do Włoch.
Okres powojenny
Po wojnie, Sue Ryder organizowała pomoc humanitarną dla Polski. Przede wszystkim, nie zapominała o niesieniu pomocy byłym więźniom obozów nazistowskich oraz ratowaniu osób skazanych na śmierć w więzieniach alianckich. W roku 1953 Fundacja Sue Ryder, miała się stać żywym pomnikiem ofiar wojny i często bezimiennych jej bohaterów. Priorytetem tej fundacji było wznoszenie Domów Sue Ryder, czyli inaczej mówiąc szpitali i hospicjów, które powstawały na całym świecie. W Polsce istnieje ich około trzydziestu. Z czasem Sue założyła Fundację Bouverie, obecnie nosi ona nazwę Fundacji Lady Ryder Memorial, z siedzibą w Londynie. Podobne fundacje powstały także w Malawi, Afryce, no i oczywiście w wielu krajach starego kontynentu. Obecnie, wszystkie te instytucje charytatywne współpracują ze sobą w ramach nieformalnej organizacji Sue Ryder International.
Order Imperium Brytyjskiego
W roku 1957 Ryder otrzymała Order Imperium Brytyjskiego. Zasiadając w Izbie Lordów, brała czynny udział w debatach o obronności państw europejskich, narkomanii, polityce mieszkaniowej, służbie zdrowia, bezrobociu i tolerancji rasowej. W roku 1996 Sue Ryder została odznaczona Medalem Polonia Mater Nostra Est. Przyznano jej także tytuł doktora honoris causa uniwersytetów w Liverpoolu, Exeter, Leeds oraz Londynie. W 1959 roku wyszła za mąż za pułkownika Leonarda Cheshirea, brytyjskiego bohatera wojennego i, podobnie jak Sue, działacza charytatywnego. Oboje z mężem otrzymali Ordery świętego Michała i świętego Jerzego. Z chwilą jej śmierci, europejskie fundacje charytatywne poniosły ogromną stratę.
W dniu 2. listopada wspomina się Sue Ryder i jej wielkie osiągnięcia dla ludzkości.
Tekst: Ewa Michałowska- Walkiewicz
